بی خبر از هم دگر
بی خبرازهم دگر آسوده خوابیدن چـه سـود بــر مزار مردگان خویش نـالـــیدن چـه سود
زنـده را بــــایــد بــــه فـــریــــادش رســیــد ورنه برسنگ مزارش آب پــاشـیدن چه سود
زنـــده را تــا زنــده اســـت قـــدرش بـــدان ورنه برسنگ مزارش کوزه گلـچیدن چه سود
زنــده را در زنــدگـــــی دســتـــش بــگــیـر ورنه مـشکی از برای مرده پـوشیدن چه سود
بــــا مـــحـــبـت دسـت پـــیـران را بــبــوس ورنه بر روی مزارش زار نالـیدن چه سـود
گــــر تـوانـــی زنـــــده ای را شـــــاد کــــن در عـزا عـطر و گلاب ناب پاشیدن چـه سـود
از برای سال مندان یـک گل خوش بـو بـبر تاج گل ها در کنار یک دگر چــیدن چه سود
گــــر نـرفـتی خـانــه اش تــــا زنــــده بــود خانه صاحب عـزا شـب ها خـوابیدن چه سود
گــــر نــپـرسـی حــــال مـن تـــــا زنــــده ام درعزاها روی هم دیگر بــوسیدن چـه سـود
سال ها عـید آمد و رفت و نکردی یـــاد من جـای خالی مـــرا در خانه ام دیدن چـه سـود
گــــر نـــکردی یــــاد مـــن تـــــا زنــــده ام سنگ مرمر روی قبرمرده ها چیدن چه سود
بی خبر از هم دیگر ...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
♥♥ به یاد پدر خوب و مهربانم ♥♥
پــدر، آن تیشه که بر خاک تـو زد دست اجـــل تیــشه ای بـود کـه شـد بـاعـث ویــرانـی مـــن
آن کــه در زیــرزمـیـن، داد ســر و سـامـانـت کــاش مـی خوردغـم بـی سـر و سـامـانـی مـن
بـه سـر خـاک تــو رفـتم تا خـط پاکش خوانـدم آه از ایــن خــط کـه نوشـتند بـه پیشانـــی مــن
بـی تواشک وغم و حسرت همه مهمان مننـد قــدمی رنــجه کـن از مـهر، به مهمانـــی مــن
صـفحه روی ز انـظــــــار، نـهـــــان مـی دارم تـا نــخـوانند بـر ایــن صفـحه، پـریشـانـــی من
عـضو جــمعیت حــق گـــشتی و دیگر نخوری غــم تـنهایــی و مـهــجوری و حـیرانـــــی مـــن
گــــل ریـــحان کــدامین چــمـــنت بنمــــــودنـد کــه شکستــی قـفـس، ای مرغ گلستانـــی مـن
مـــــن کــه قـــدر گــهـر پــاک تـو می دانستـم ز چــــه مفــقــود شـــدی، ای گــهر کـانـی مــن
مــــن کــه آب تـــو ز سـرچشـمه دل مـی دادم آب و رنــگت چــه شد ای لالــه نـعمانــــی مـن
مــن یـکی مـرغ غزلخوان تو بودم، چـه فـتاد کـه دگــر گوش نــداری بــه نــواخــوانــی مــن
گــنج خــود خوانـــدیم و رفتــی و بــگـذاشتـیم ای عــجـب، بعــد تـو بـا کـیست نـگه بانـی مـن
-----------------------------------------------------------------------------------------------
قلبـــــــــ مادر ...
داد معشوقه به عاشق پیغام
که کند مادر تو با من جنگ
هر کجا بیندم از دور، کند
چهره پُرچین و جبین پر آژنگ
با نگاه غضب آلوده زند
بر دل نازک من تیر خدنگ
از در خانه مرا طرد کند
همچو سنگ از دهن قلماسنگ
مادر سنگ دلت تا زنده است
شهد در کام من و توست شرنگ
نشوم یک دل و یک رنگ تو را
تا نسازی دل او از خون رنگ
گر تو خواهی به وصالم برسی
باید این ساعت بی خوف و درنگ
روی و سینه ی تنگش بدری
دل برون آری از آن سینه ی تنگ
گرم و خونین به منش باز آری
تا برد ز آینه ی قلبـــــم زنگ
عاشق بی خرد ناهنجار
نه بل آن فاسق بی عصمت و ننگ
حرمت مادری از یاد ببرد
مست از باده و دیوانه ز بنگ
رفت و مادر را افکند بر خاک
سینه بدرید و دل آورد به چنگ
قصد سر منزل معشوقه نمود
دل مادر به کفش چون نارنگ
از قضا خورد دم در به زمین
و اندکی رنجه شد او را آرنگ
آن دل گرم که جان داشت هنوز
اوفتاد از کف آن بی فرهنگ
از زمین باز چو برخاست، نمود
پی برداشتن دل، آهنگ
دید کز آن دل آغشته به خون
آید آهسته برون این آهنگ
آه دست پسرم یافت خراش!
وای پای پسرم خورد به سنگ!
قلبــــــــــ مادر-----------------------------------------------------------------------------------------------
یاد دارم ...
♥♥♥♥
یاد دارم
در غروبی سرد ِسرد
می گذشت از کوچه ی ما دوره گرد
داد میزد: کهنه قالی می خرم
دسته دوم، جنس عالی می خرم
کاسه و ظرف سفالی می خرم
گر نداری! کوزه خالی می خرم.
اشک در چشمان بابا حلقه بست
عاقبت آهی کشید، بغضش شکست.
اول ماه است و نان در سفره نیست
ای خدا شکرت ولی این زندگیست؟!
بوی نان تازه هوشش برده بود
اتفاقاً مادرم هم روزه بود.
خواهرم بی روسری بیرون دوید
و گفت:
آقا سفره خالی می خرید؟!
♥♥♥♥
-----------------------------------------------------------------------------------------------
مادر مهربانی ها ...
سلام بر تو ای مادر مهربان باران ها؛
سلام بر تو که قانون شناور خاک را، با سر انگشتان آسمانیت نوشته ای؛
سلام بر تو که از هر سو نوایت را می شنوم، و نجوای ملایمت در باد جریان دارد؛
سلام بر تو که شب میلادت چراغی شد که روشنی بخش هستی گردد؛
سلام بر تو ای وام دار سخاوت بی مرز؛
سلام بر تو که گونه های خیس شبانگاهیت عطش کائنات را می خشکاند؛
سلام بر تو که سالیان کودکی ات را بزرگ زیستی؛
سلام بر تو که از طائف تا یثرب و از یثرب تا مکه، کوله بار خستگی های پدر را به دوش کشیدی؛
سلام بر تو ای گل محض که یازده گل بوته سبز و زیبا را از جویبار دامانت سیراب کردی؟
سلام بر تو که هنگام لب گشودنت همه موجودات را به تکان وا می داشتی؛
سلام بر تو که لبخندهایت بوی گل محمدی را به ارمغان می آورد.
سلام بر تو ای دردانه مادر! ای میوه دل پدر!
سلام بر تو ای بانوی آئینه و راز داری!
و سلام بر تو آن گاه که برمی خیزی و جهان با تو بر می خیزد.
سلام بر تو ...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
زندگی یعنی شعر پدر؛ چای مادر؛ نان خواهر و ...
شب آرامی بود
می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟
مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید، هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی آورد، آمد آن جا
لب پاشویه نشست ...
پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند و مرا برد به آرامش زیبای یقین
با خودم می گفتم:
زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاریست
زندگی آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟
هیچ !!!
زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با امید است
زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک به جا می ماند
زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه ی برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ زندگی،
ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق زندگی،
فهم نفهمیدن هاست
زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است ...
وزن خوش بختی من، وزن رضایت مندی ست
زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر، که مرا گرم نمود
نان خواهر، که به ماهی ها داد
زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت
زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را، دریابیم!!! ...
سهراب سپهری
-----------------------------------------------------------------------------------------------