♥♥ به یاد پدر خوب و مهربانم ♥♥

 

پــدر، آن تیشه که بر خاک تـو زد دست اجـــل                 تیــشه ای بـود کـه شـد بـاعـث ویــرانـی مـــن

از نــدانـستـــن مــن دزد قــــــضا آگــــه بــــود                 چـــون تــو را بـرد، بـخندیـد بـه نادانـــی مـــن

آن کــه در زیــرزمـیـن، داد ســر و سـامـانـت                 کــاش مـی خوردغـم بـی سـر و سـامـانـی مـن

بـه سـر خـاک تــو رفـتم تا خـط پاکش خوانـدم                 آه از ایــن خــط کـه نوشـتند بـه پیشانـــی مــن

رفــتی و روز مــرا تــیره تــر از شــب کـردی                 بــی تــو در ظــلمتم، ای دیــده نــورانـــی مـــن

بـی تواشک وغم و حسرت همه مهمان مننـد                 قــدمی رنــجه کـن از مـهر، به مهمانـــی مــن

صـفحه روی ز انـظــــــار، نـهـــــان مـی دارم                 تـا نــخـوانند بـر ایــن صفـحه، پـریشـانـــی من

دهـــر، بسیار چو من سر بگریبان دیده اسـت                 چــه تـفــاوت کنـــدش، ســر بـه گـریبانــی مـن

عـضو جــمعیت حــق گـــشتی و دیگر نخوری                غــم تـنهایــی و مـهــجوری و حـیرانـــــی مـــن

گــــل ریـــحان کــدامین چــمـــنت بنمــــــودنـد                 کــه شکستــی قـفـس، ای مرغ گلستانـــی مـن

مـــــن کــه قـــدر گــهـر پــاک تـو می دانستـم                 ز چــــه مفــقــود شـــدی، ای گــهر کـانـی مــن

مــــن کــه آب تـــو ز سـرچشـمه دل مـی دادم                 آب و رنــگت چــه شد ای لالــه نـعمانــــی مـن

مــن یـکی مـرغ غزلخوان تو بودم، چـه فـتاد                 کـه دگــر گوش نــداری بــه نــواخــوانــی مــن

گــنج خــود خوانـــدیم و رفتــی و بــگـذاشتـیم                 ای عــجـب، بعــد تـو بـا کـیست نـگه بانـی مـن

                                                به یاد پدر خوب و مهربانم